Wales per Africa Twin en Freddy Spencer

Goed begonnen is half gewonnen, dus op de heenreis leek het erop dat deze trip maar niks ging worden. Vertraagde vluchten, gemiste verbindingen en constante spijt dat ik niet gewoon met de motor naar Wales gereden was, zorgden ervoor dat ik na 14 uur reistijd pas na middernacht in het hotel aankwam. “We vertrekken om 8.30u”, liet Honda me nog weten.

Ik dus om 7u aan het ontbijt en aan de andere kant van de kamer zat een man die op een oudere versie van Freddie Spencer leek. Nu, het was geleden van de jaren 90 dat ik nog eens een foto zag van de levende Grand Prix legende. Dat kon kloppen. Maar wat Freddie in Wales zou doen voor een off road ding met een Africa Twin? Geen idee, maar in elk geval zat diezelfde gast een uur later ook in de off road klas die we van Dave Thorpe kregen. Het was inderdaad Freddie himself. Bleek dat de drievoudige wereldkampioen door Honda uitgenodigd was om bij een andere drievoudige wereldkampioen off road les te nemen. Freddie, ikzelf en nog een man of 8 trokken de Welshe bergen in. MBij elkaar opgeteld zes wereldtitels. Alleen lullig dat het niet evenredig is verdeeldet Dave Thorpe als instructeur. En ’s anderdaags zouden we met zijn allen naar Snowdonia rijden, een natuurreservaat in Wales met o.a. ook de hoogste berg in het land; Mount Snowdone is meer dan 3500 m hoog. Dat is al een redelijke hoop.

En zo begon het opzet van de hele trip me te dagen. De motoren testen is niet meer nodig, Honda mikte erop me de motor te laten ervaren. Zien wat hij allemaal kan, waartoe hij aanzet en jawel, welke emoties hij opwekt. Vuile truc natuurlijk om mij met Freddie op pad te sturen, want helden moet je eren en respecteren, dus qua emoties ging het onmiddellijk al de goede kant op. Bleek uiteindelijk dat Fast Freddie ook nog een toffe peer is. En dat hij voor het eerst op een adventure bike stapte. “"Ik heb in mijn jonge jaren wel wat off road gereden met een oude enduro en een beetje dirt track gedaan zoals elke Amerikaan. Maar eigenlijk ben ik een leek”," gaf hij ootmoedig toe.

We wisten dat 'ie best veel kon, maar zoveel hadden we niet verwacht. Net als de Africa Twin

Wat we meteen een vertrouwensboost gaf. U moet weten, ik rijd al van mijn 9 jaar motorcross, ben al een keertje van Parijs naar Dakar gereden en ga geregeld met de XR400 nog enduro rijden. Het beeld om de drievoudig wereldkampioen eens buitenom te passeren, zweefde al voor mijn netvlies. Er was één ding waar ik geen rekening mee had gehouden. Wie wereldkampioen wegrace wordt, kan buitenaards goed met een motor rijden. En dat helpt ook off road. Ik zal het maar verklappen: ik ben Freddie op de Dave Thorpe-stage maar één kaar gepasseerd.
En dat was toen hij op zijn smikkel ging. De Welshe heuvels lagen er bijzonder modderig en vooral spekglad bij. Wat we met de Africa Twins deden, zou met je doorsnee enduro al geen makkie zijn. Tegen de middag hing mijn tong al ergens in de buurt van de ketting. Freddie daarentegen gaf geen krimp. ‘This is fun!’ kraaide hij. Ik hapte naar adem en beaamde hevig knikkend.

Na de middag ging het beter. Ik had door dat ik minder tegen de Africa Twin moest vechten. Het ding doet het best aardig op zichzelf. Tractiecontrole op het minimum, off road ABS aan (enkel vooraan werkt het dan) en kiezen tussen een DCT of handgeschakelde. Toegegeven, bij het begin wilden we van de DCT niet weten, maar in echt benarde situaties reed de DCT versie door alsof er niks aan de hand was. Terwijl je toch best handig moet zijn met de koppeling om er vlot door te geraken. Extra puntje bij de DCT dus. En vooral een proficiat aan de Africa Twin, want hoe grondig we de motor ook al hebben getest, we hadden nog nooit dermate limieten opgezocht. ABlij dat ik 'm niet hoef schoon te maken vanavond. Toch?fdalingen waar je te voet niet naar beneden kwam, verteerden we vlot. Spekgladde klims bedwongen we. Lange en diepe sporen ploeterden we door. Hoe minder zorgen ik me maakte, hoe beter het ging. Freddie, die natuurlijk van niet beter wist, vond het allemaal geweldig en amuseerde zich de hele dag te pletter. Dave Thorpe zag dat het goed was en gaf me op het einde van de dag een heus diploma. Ik glimlachte, sleepte me naar het hotel, viel in slaap en kwam om 20u in het restaurant voor het avondeten. Freddie kwam aangetuft in een golfwagentje, in het gezelschap van Honda Europe's Ian Baker. Die lachte, maar eerder groen. “Freddy heeft met zopas zwaar verslagen in het golfen”, jammerde hij. Bleek dat Freddie niet alleen op twee wielen zijn mannetje kan staan. “"Toen ik de Spencer Racing Academy runde in Las Vegas heb ik ook leren golfen daar, ik ben redelijk goed nu”," lachte Freddy. “"Golf was ook een uitdaging. Ik heb een keer 3 maand aan een stuk elke dag gegolfd, tot ik het niveau had dat ik wilde. Als je iets wilt bereiken, moet je je daarop focussen en er alles aan doen om het te halen. Ik wilde een degelijk golfniveau. Wel, het is me gelukt.”"

Tijd voor een goed glas wijn en een iets langere babbel met de man die ooit een 250 cc en 500 cc titel in één seizoen won. Iets over de golden eighties, de periode van de 500 cc tweetakten, de unrideables, noemde men die dingen. En ook de jaren waarin generaties elkaar kruisten. De periode waarin King Kenny Roberts het talent Spencer zag verschijnen. Barry Sheene reed nog rond. Lawson stak de neus aan het venster.

Tijd voor een sterk Spencer verhaal. “"Begin de jaren tachtig waren er de Trans Atlantic series. Een reeks die naast de GP’s gereden werd. Ik had een deal met America Honda maar ze vonden het ok om in Europa met Yamaha te rijden. Dan kon ik ervaring opdoen! Het zou nu anders zijn. Ik had in 1980 de eerste race gewonnen op Brands Hatch als rookie, de dag erna gingen we naar Silverstone en ik werd geklopt door Kenny en de derde dag was er Mallory Park. Ik wou iets bewijzen en ik reed het ene ronderecord na het andere. De kuip raakte voortdurend de grond en de motor zetten in één bepaalde bocht altijd een stap opzij. Ik duwde hem altijd weer goed met mijn knie. Maar na enkele ronden ging het mis en ik crashte terwijl ik op kop lag. Ik was daar echt kapot van. Ik kwam de pits binnen en Erv (Kanemoto van HRC, T.S.) wachtte me op. Hij was echter helemaal niet boos en zag het als een les. Maar ik was ontroostbaar. En ik heb hem toen beloofd dat dit nooit meer zou gebeuren. En het is ook nooit meer gebeurd. Ik ben nooit meer gecrasht terwijl ik op kop lag. Dat was een belangrijke les. Ook hier was het mentale aspect weer van groter belang dan de pure snelheid. Al moet je die snelheid natuurlijk ook hebben. Jammer dat die Trans Atlantische series verdwenen zijn. In ’84 stonden we, Barry (Sheene), Eddie (Lawson), Kenny (Roberts) en ikzelf aan de start van die races, tussen de GP’s door. Stel je voor dat je dat nu zou doen; het is niet meer denkbaar. Maar het zou wel een massa volk lokken.”"