Verslag Aprilia Juniorcup: als de bliksem

De pinksterraces in Oss… een nieuwe omgeving voor onderetekende, maar het ziet er veelbelovend uit. Het laatste paddockbezoek was een overvol Assen tijdens het WK Superbike. Nederlandse teams stonden, met slechts en handvol uitzonderingen, weggeschoven in de achterste uithoek van het paddock. Waar fabrieks superbiketeams zich laten gelden door vrachtwagengeweld in meervoud staan hier bestelbusjes, aanhangwagens, parasols en partytenten. Hoeveel anders is het hier in Oss; na een korte wandeling vanaf de motorstalling is het eerste wat je betreedt juist het paddock, waar voornamelijk een zeer ongedwongen amicale sfeer heerst. Niks pasjes, toegang en security, gewoon ruimte voor alle deelnemende teams om hun eigen vervoer uit te stallen en aan de slag te gaan. Koelkast leeg? Koffie op? Even buurten bij de buren, klaar. Ook goed voor je sociale contacten.

Net als ik me bedenk  dat ik totaal geen idee heb hoe in deze wirwar de standplaats van team Motorpaint Alphen te vinden, loop ik er haast tegenaan. Dat scheelt! Het toeval wil dat op dat moment juist Erik van Lent aan komt lopen en me dus even het team voorstelt. Het team minus de hoofdrolspeler, want die is nét op pad om de laatste training te gaan rijden. Geeft niks, kunnen we meteen zien wat hij er van bakt. Vijf meter lopen en we staan aan de baan…waar vind je dat nog tegenwoordig. “Oh kijk, daar komt ie. Die zwart-rode motor. Dat is Tim”.

Ziet er goed uit, zo’n kweekvijver. Gaat niet allemaal even hard rond, maar je ziet de progressie haast per ronde. De een is nog iets voorzichtig bij het aanremmen en insturen, de ander probeert al serieus hard te ankeren, hoeken en vól op het gas weer de bocht uit te speren….. voor zover dat gaat op een standaard 125. Maar dat is ook het leuke: het materiaal kost naar verhouding weinig, er is maar zoeel wat je mag gebruiken en aanpassen en voor de rest is het een kwestie van netjes afstellen en zorgen dat de coureur er klaar voor is. In dit geval Tim van Ooijen, de volgende generatie van de Van Ooijen familie, eigenaars van Motorpaint Alphen. Je moet klein beginnen he.

Klopt ook wel een beetje, want Tim is gestart op een minibike, waar hij twee seizoenen meestreed om het kampioenschap. Niet onverdienstelijk, bij zijn laatste wedstrijd werd hij nog derde. Behalve Tim rijden nog aanzienlijk wat ex-minibikers in het startveld rond, het is dan ook een zeer logisch vervolg alvorens je bij een volgende stap in het ONK-geweld te storten.  Wennen aan een motorfiets van normale afmetingen, een versnellingsbak en alles wat er bij komt is het best te leren in een standaardklasse als de Apriliacup. Na de training komt Tim tevreden binnnen. De motor loopt goed, heeft zelfs iets over ten opzichte van de eerste training en hij kan belangrijke personen bijhouden. Gaat goed zo. In de volgende uren gaat het er gemoedelijk aan toe. Er wordt nog wat nagekeken en gecontroleerd, voldoende benzine in de tank en voor de rest is het wat keuvelen, koffie drinken, praatje bij de buren, wat rondlopen, nog wat koffie drinken, tot…

Ongeveer een half uurtje voor de start wordt het tijd om om te kleden, de motor van de bok te halen, bandenwarmers te verwijderen en langzaamaan richting de start te manoeuvreren. Fantastisch weer, misshcine zelfs een beetje té zonnig om in vol ornaat te staan wachten, maar dat is met een paraplutje zo opgelost. De opwarmronde; Tim komt netjes relaxed voorbij en ziet er goed uit. Vanaf de paddock waar de teamcaravan staat ziet alles er goed uit. De start is uit zicht, maar volgens de speaker gaat alles goed en vertrekt iedereen voor wat een enerverende race zou moeten zijn.

Zou moeten, want als Tim eenmaal in beeld komt wordt hij aan alle kanten voorbij gereden met een snelhied die niet hoort. Hij weet het nog net te redden totaan de ingang van het paddock, waar hij zonder aandrijving tot stilstand komt. Tim trekt zich terug in de caravan en is even niet aanspreekbaar.

De motor wordt naar binnen gerold, “hij staat nog in de versnelling, ik druk ‘m er zo doorheen’ is het eerste onheilspellende commentaar. De machine gaat op de bank en wordt in een paar tellen volledig uit elkaar getrokken. Als de cilinderkop gedemonteerd wordt komt de omvang van de schade tevoorschijn: de zuiger heeft er de brui aan gegeven en steekt in stukjes in de cilinder. Geen wonder…

Uitvallen in de eerste ronde; niet bepaald het resultaat waar je op hoopt. Dat moet dus opnieuw, wat voor Motorfreaks betekent: in de auto en naar Assen voor een herkansing. Enkele weken later komt dan die herkansing op een zeer rustig Assen. Vandaag worden alleen wat cupraces verreden en dat is nog al een contrast met een vol Superbike of Clubracepaddock. Daartegenover: parkeren waar je wil is voor de verandereing ook wel eens leuk. Het team is goed geluimd, in de trainingen ging Tim al redelijk goed en staat inmiddels ergens in de voorste middenmoot gekwalificeerd. Geen slechte prestatie. De machine staat er dan ook helemaal klaar bij, er wordt al niet meer aan gesleuteld. Het voordeel als er sowieso weinig te sleutelen valt. De weergoden laten zich echter wel van een andere kant zien en willen van tijd tot tijd stevig laten zien dat zij uiteindelijk de dans bepalen. Volgens het weerbericht moet de laatste bui net voor of rond het begin van de wedstrijd vallen, dus dat kan net goed gaan, of net niet. Niet dat de zenuwen bij het team daardoor aangesproken worden; er is maar één type band toegestaan dus zorgelijk naar boven kijken heeft geen enkele zin.

De laatste momenten voor de race verlopen zoals gebruikelijk en ook de start verloopt redelijk vlekkeloos. Tim vindt netjes aansluiting bij de kopgroep en al snel raast het hele veld de Haarbocht en Strubben door. Een ronde later is Tim al wel wat naar achter gezakt, maar dat is precies cupracen: de verschillen zijn nog altijd duidelijk zichtbaar en vele malen groter dan bij de wat ‘volwassener’ klassen. Echter, en dat is veel belangrijker, het zijn niet de verschillen die een poos ervoor in Oss nog te  zien waren! Hier speelt duidelijk een gevalletje progressie. Als even later de hemelsluizen zich op hun wijdste stand openen verandert het eerst nog leuke baantje in een spiegelglad parcours, recept voor… opvallen weinig valpartijen. Weliswaar heeft een van de koplopers bij het aanremmen/insturen van de Haarbocht toch nét een te groot hart voor de omstandigheden, maar in de kopgroep wordt dna ook het hardst gestreden. Op dat moment bevindt Tim zich er net achter en hij heeft dan ook een perfect uitzcht op het gebeuren. Hij laat zich echter niet van de wijs brengen en rijdt met aangepast tempo door naar de finish, waar hij zeer netjes als achtste over de streep komt. Het beste resultaat dit seizoen zelfs! Schrijft u die maar op!

Team Motopaint Alphen kan weer terugkijken op een geslaagde racedag en een inmiddels goed verlopend seizoen. Niet vooraan, maar dat was ook de bedoeling niet. “veel liever zie ik dat hij zich tussen de anderen mengt en moet werken voor zijn plaats dan dat hij alles met gemak wint. Daar leer je niks van”, aldus vader Tonny van Ooijen. De ambities zijn inmiddels ook wat duidelijker dan aan het begin van het seizoen; er wordt gemikt op het ONK. Voornaamste reden:  meer vrijheid, meer variatie, meer groeimogelijkheden en vooral: meer aandacht. En dat vinden de sponsors leuk. En waarschijnlijk Tim ook wel.  Er kan nog veel gebeuren, maar ziet u deze zwartrode Blixxem voorbij komen , dan weet u wie dat is.

Tekst en fotografie: Vincent Burger