Me and my Raptor (11-06)
Me and my bike
Postpakketje
Het is gebeurd; het 'tweaken' is begonnen. Er is geen weg meer terug, de motor is aangepast en derhalve niet origineel meer. Alsof dat zo erg is... het is geen klassieker, toch? En bovendien was het ook wel een klein beetje de opzet.
Ik heb vandaag een pakketje gekregen, of liever een briefje met de mededeling dat er iets bij de buren afgeleverd zou zijn. Nou ben ik normaal niet zo happig op die buren, maar goed, als je wat tegoed hebt, moet je er wat voor doen. Zéker als dat pakketje in koeienletters GPR op de zijkant heeft staan. Italiaans titanium... hmm...
SnifSnif....Oeefff.
Is dit nou het avondeten of zat er nog wat anders in de doos?
En kijk nou toch: je zou eigenlijk dat stickertje op zak moeten houden. Voornamelijk het "Omol: SI" (gehomologeerd; ja oftewel er bestáát zowaar een instantie die dit goedkeurt) is een belangrijk aspect, maar hierover zo meteen meer.
Als een kind bij de kerstboom werd het wachten op voldoende tijd dit geheel te monteren schrijnend lang. Wegens werkzaamheden en wintertijd duurde het vervolgens een dag of twee alvorens, bij het licht van een passerende lantaarnpaal, werd overgegaan tot het veelbelovende sleutelwerk.
Weegt ook nog eens minder, zo'n gat.
In principe valt het allemaal erg mee; meer dan de oude loshalen en de nieuwe monteren is het niet. Vandaar waarschijnlijk ook dat een handleiding erg ver te zoeken viel. Wel bleek al snel dat Italianen het niet zo hebben op standaard montagedelen; niet alleen de knipperlichten, ook de handgreep voor de duopassagier moesten het veld ruimen om de beide behuizingen een plaats te geven. Echt veel demper valt het duidelijk niet te noemen; alle gas heeft vrij baan. Eenmaal gemonteerd is het resultaat daarentegen wel strakker dan strak; zelfs de foto's doen het eindresultaat niet voldoende recht.
Een windstille zaterdagavond, ergens rond half tien, jonge kinderen liggen reeds op bed, jongeren zitten nog televisie te kijken voordat ze over een paar uur de stad eens ingaan en in de straat heerst een overweldigende stilte. Telefoon. "Ed... nou heb ik die dingen gemonteerd, ben jij nou ook zo nieuwsgierig hoe het klinkt?"
Tien tellen.
Niet meer dan tien tellen duurde de eerste demonstratie, toen won de schaamte en ging de machine weer uit, ten behoeve de buren de volgende dag nog recht aan te kunnen kijken.
Zoals gezegd, het verschil is niet enkel duidelijk zichtbaar, maar meer nog: hoorbaar. In plaats van het grappige gerommel wat een 650 cc twinnetje gewoon is te doen, springt spontaan een alarm op tilt. Dit is serieus! Hoe serieus zal nog moeten wachten tot de eerstvolgende rit, maar die is slechts een nacht slapen verwijderd.
Bij die eerstvolgende rit vallen en paar dingen op. Alhoewel de motor echt alleen maar een set nieuwe dempers heeft gekregen en dus totaal geen tuning van welk soort dan ook, lijkt het gewoon allemaal zó anders; het verschil is zó groot, je zou niet zeggen dat het een dag eerder nog zo'n schattig lief commutertje was. Nu is het de dondermachine waar kleine jongetjes hun ijsje van laten vallen, waar lieve oude dametjes ineens heel gemene dingen blijken te kunnen met hun wandelstok. Dit is tenminste met recht asociaal. Dus, nog maar eens zien of we nog enig respijt krijgen met die sticker in onze binnenzak.
Het diep verscholen jongetje komt terstond weer boven en, zodra duidelijk is dat flink sleuren nóg beter klinkt, is het hek van de dam. Het gas moet erop en niet te zuinig ook! Zo wil het wel anders rijden ja...
Nog een aparte gewaarwording is de reactie van anderen; een losgeslagen scooteraar begon spontaan te juichen, een medemotorrijder vindt het plots nodig een duim op te steken net nadat we een tunnel gepasseerd zijn en ga zo maar door... Zodra je je realiseert dat zij onmogelijk kunnen weten dat je ze nog maar net hebt kan dat maar één ding betekenen... dat blijft voorlopig zo.
Zo was het voorheen.